1. De set van de basissymbolen van de Romeinse cijfers
De set van de basissymbolen van de Romeinse cijfers:
A. De hoofdcijfers, de symbolen die werden gebruikt om de rest van de getallen in het Romeinse cijfersysteem op te bouwen:
I = 1 (één);
V = 5 (vijf);
X = 10 (tien);
L = 50 (vijftig);
C = 100 (honderd);
D = 500 (vijfhonderd);
M = 1.000 (duizend).
In het begin gebruikten de Romeinen geen getallen groter dan 3.999. Ze hadden geen vertegenwoordiging voor grotere getallen zoals: 5.000, 10.000, 50.000, 100.000, 500.000 of 1.000.000. Deze nummers zijn later toegevoegd en daarvoor werden verschillende notaties gebruikt.
Zo was aanvankelijk het grootste getal dat met Romeinse cijfers werd geschreven: MMMCMXCIX (3.999).
B. De onderstaande cijfers waren een latere toevoeging aan het Romeinse cijfersysteem; deze cijfers werden ook geschreven met een bovenlijn of tussen twee verticale lijnen, om vermenigvuldiging met 1000 aan te geven. We schrijven ze liever tussen haakjes omdat 1) het toegankelijker is voor computergebruikers in vergelijking met de bovenlijn en 2) het elke mogelijke verwarring tussen verticale lijnen en het symbool voor één - I vermijdt.